چرا مردم ایران ابراهیم رئیسی و اوضاع کشورشان را شبیه آیشمن و آلمان نازی می‌دانند؟

نوشته غزال گلشیری، گزارشگر لوموند – ترجمه فارسي از رادیو فرانسه-7 اوت ۲۰۲۱

 

این روزها ترجمة فارسی کتاب هانا آرنت، "آیشمن در اورشلیم"، با عنوان فرعی "عادی شدن شرارت" به پرفروش‌ترین کتاب در ایران تبدیل شده است. تبلیغ بازرگانی این کتاب که حدود شصت سال پیش توسط فیلسوف آلمانی، هانا آرنت، نوشته و منتشر شد، گزارش محاکمة آدولف آیشمن، مسئول قتل میلیون‌ها یهودی در آلمان نازی، است و این روزها ایرانیان میان آیشمن و رهبران جمهوری اسلامی و همچنین موضوع کتاب، "عادی شدن و ابتذال شرارت"، و اوضاع ایران همسانی احساس می کنند. . . . تاکنون ٢٣هزار نسخه از ترجمة فارسی کتاب "آیشمن در اورشلیم" در ایران به فروش رسیده و این در کشور پرجمعیتی که در آن تیراژ کتاب ندرتاً از سیصد نسخه فراتر می‌رود، پدیده ای خارق العاده است، به ویژه اینکه در نتیجة گسترش بیماری کرونا، فعالیت ناشران و کتابفروشی‌ها نود درصد کاهش یافته و بسیاری از آنها نیز ورشکست شده اند. یک مترجم آگاه در تهران در توضیح این موفقیت ادبی میگوید که در اصل عنوان فرعی کتاب آرنت، یعنی "عادی شدن شرارت"، به زندگی و تجربة روزمرۀ ایرانیان طی دو دهة گذشته تبدیل شده و به همین خاطر خوانندگان ایرانی نوعی احساس نزدیکی میان زندگی خود و اثر آرنت احساس می‌کنند. برخی روشنفکران و مقامات سیاسی از اصطلاح "عادی شدن شرارت" برای مقایسة آلمان نازی و ایران امروز استفاده می‌کنند. . . هانا آرنت در کتاب "آیشمن در اورشلیم" تصویر جنایتکاری را ترسیم می‌کند، که قادر به گفتن یک جملة ساده و معقول نیست اما، نقشی مرکزی در مرگ میلیون‌ها انسان داشته است و برای خوانندۀ ایرانی این شخصیت خیلی با رهبران تهران به ویژه با ابراهیم رئیسی بیگانه نیست. یعنی: شخصیتی که تمام فعالیت خود را پس از انقلاب اسلامی در قوۀ قضائیه ایران گذارنده و یکی از معماران اعدام هزاران زندانی سیاسی در ایران در سال ١٣٦٧ بوده است. یک جامعه‌شناس و استاد دانشگاه تهران نیز که نخواسته نامش فاش شود با تأئید این تشابه افزوده است: وضعیت ایران امروز تجسم همان چیزی است که هانا آرنت در کتاب خود شرح داده است: یعنی آدم‌های مطیعی که به طور مسئولانه برای رژیم کار می‌کنند بی‌آنکه به نتایج کار خود بیندیشند، درحالی که هر کدام از آنان شخصاً می‌توانند آدم‌های مهربان، فروتن و قابل تحملی باشند و این دقیقاً همان جایی است که شرارت و جنایت زاده می‌شود. همزمان با آغاز ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی سانسور بی‌قاعده و قانون در وزارت فرهنگ و ارشاد با شدت همیشگی ادامه دارد و در مواردی به کارگیری الفاظ و اصلاحاتی نظیر "هولوکاست" یا "بدرفتاری با یهودیان" را ممنوع می‌کند. . . "برغم گفتار رسمی در ایران دربارۀ ضرورت احترام به همة ادیان، شماری از مقامات این کشور عمیقاً ضدیهودی هستند. "

JVMI demande l'intervention de l'ONU pour arrêter la destruction du charnier de Khavaran en Iran.

 JVMI a reçu de nouvelles informations crédibles selon lesquelles les autorités iraniennes construisent sur le charnier de Khavaran, au sud de Téhéran, où des milliers de victimes des exécutions extrajudiciaires de 1988 seraient enterrées.

La semaine dernière, la Communauté internationale bahá'íe a annoncé que les autorités iraniennes avaient interdit aux bahá'ís de Téhéran d'enterrer leurs proches dans un espace qui leur était précédemment alloué dans le cimetière de Khavaran. À la place, il leur a été demandé d'utiliser le site de la fosse commune de Khavaran que les autorités affirment avoir " récemment vidé ".

La communauté bahá'íe a protesté contre le nouvel ordre donné par les agents du bureau de sécurité de l'organisation Behesht-e Zahra, qui gère Khavaran.

 

Photo de nouvelles tombes au-dessus d'un charnier à Khavaran, en Iran.

 

Diane Ala'i, représentante de la Communauté internationale bahá'íe auprès des Nations Unies à Genève, a déclaré : "Les bahá'ís respectent les lieux de repos de tous et, étant donné qu'au cours de nombreuses décennies, la communauté bahá'íe a été confrontée à la profanation de ses propres cimetières, ils ne veulent pas que quiconque vive la même douleur en enterrant ses morts là où d'autres ont récemment reposé."

Des images récemment publiées sur les médias sociaux montrent plusieurs nouvelles tombes creusées au-dessus des fosses communes de Khavaran.

Au moins deux personnes ont été enterrées dans ces tombes dans cette région ces derniers jours, selon les informations fournies par des sources locales.

Les autorités iraniennes ont précédemment détruit les tombes des victimes du massacre de 1988 dans d'autres villes, notamment Ahvaz, Mashhad et Tabriz. En 2017, les tombes des victimes du cimetière de Behesht-e Reza à Mashhad et de Vadi-e Rahmat à Tabriz ont été détruites. Fin juillet 2018, les autorités ont démoli et cimenté les tombes des victimes du massacre de 1988 à Ahvaz, sous prétexte de construire un boulevard.

La destruction des fosses communes liées au massacre de 1988 cause d'énormes tourments psychologiques aux familles des victimes. Il s'agit d'une tentative des autorités de détruire les preuves de leur crime contre l'humanité. Les familles attendent de l'ONU qu'elle prenne des mesures immédiates pour s'assurer que les autorités mettent fin à cette torture et à cette destruction. Les preuves à Khavaran et dans toutes les autres fosses communes doivent être préservées afin de permettre une enquête internationale pour tenir les auteurs de ce crime responsable.

La JVMI appelle le Haut Commissaire des Nations Unies aux droits de l'homme, Michelle Bachelet, à demander publiquement aux autorités iraniennes de mettre immédiatement un terme à ce crime.

Justice pour les victimes du massacre de 1988 en Iran (JVMI)

26 avril 2021

 از: معصومه رئوف

گاهی در زندگی با کسی برخورد می‌کنی که هرگز نمی‌توانی فراموشش کنی. دوستی که  بتوان در سخت‌ترین شرایط رویش تکیه کرد، فکر نمی‌کنم زیاد باشند. دوستی که فرسنگها فاصله جغرافیایی و سال‌ها فاصله زمانی روی محبت و صفای دوستانه‌اش خدشه‌ای وارد نکند و هر بار که او را ببینی همان گرما و صداقت روزهای اول را احساس کنی. برای من پوران نجفی چنین دوستی بود. دوستی به زلالی آب چشمه‌های شمال. پوران در تاریخ ۲۱بهمن ۱۳۹۱ در اثر موشک‌باران کمپ لیبرتی توسط عوامل رژیم آخوندی و همدستانش در حکومت عراق به همراه هفت تن دیگر از یاران قهرمانش به‌شهادت رسید.

Crime Against Humanity: Un nouveau livre sur le massacre des Moudjahidine du peuple par le régime iranien

 

Un nouveau livre intitulé “Le crime contre l’humanité” publié par l’Organisation des Moudjahidine du peuple d’Iran (OMPI / MEK), répertoriant les noms de plus de 5 000 personnes sur les 30 000 prisonniers politiques exécutés en Iran lors du massacre de 1988 pour la plupart membres ou sympathisant de l’organisation iranienne des Moudjahidine du peuple (l’OMPI).

Le livre détaille également les conclusions de 35 commissions enquêtant sur les atrocités et répertorie les emplacements de trois douzaines de fosses communes en Iran. 

Official Un Experts Describe the 1988 Massacre as a "Crime Against Humanity"

Maryam Rajavi: The great day of justice for the Iranian people will arrive. Mullahs, IRGC, and intelligence agents cannot escape their fate

Compatriots,

After 32 years, official experts of the United Nations have described the 1988 massacre of political prisoners in Iran as a "crime against humanity."

The experts have called for a comprehensive and independent investigation. This is the outcome of the blood of martyrs and a great victory for the MEK, the Iranian Resistance and the Iranian people on their path to seeking justice.

عفو بین الملل: نامه سازمان ملل به ایران درباره اعدام های ۶۷ یک نقطه عطف است

سازمان عفو بین‌الملل با صدور بیانیه‌ای نامه ‌ای را که کارشناسان سازمان ملل متحد به دولت ایران در ارتباط با اعدام‌های سال ۶۷  فرستاده یک نقطه عطف برای دستیابی به حقیقت و عدالت دانست.

سازمان عفو بین‌الملل روز چهارشنبه ۱۹ آذر (۹ دسامبر) نامه‌ کارشناسان سازمان ملل متحد در سپتامبر سال گذشته به دولت ایران در ارتباط با اعدام‌های سال ۶۷ را نقطه عطفی برای دستیابی به عدالت و حقیقت در این عرصه توصیف کرد.

گروه ‌های مدافع حقوق بشر از جمله سازمان عفو بین‌الملل و کارشناسان سازمان ملل بارها از جمهوری اسلامی ایران در مورد اعدام های غیرقانونی هزاران نفر در سال ۶۷ توضیح خواسته‌اند. این اعدام‌ها پس از پایان گرفتن جنگ ایران و عراق انجام گرفت.

اعدام‌شدگان عمدتاً طرفداران سازمان مجاهدین خلق ایران و سایر گروه‌های چپ و  مخالف جمهوری اسلامی ایران بودند.

عفو بین‌الملل ایران را به پنهان کاری "سیستماتیک" درباره شرایط مربوط به این اعدام‌ها و محل نگهداری اجساد متهم می‌کند.

Iran: UN calls for accountability on 1988 prison massacres marks turning point in three-decade struggle

 

9 December 2020

A group of UN human rights experts have written to the Iranian government warning that past and ongoing violations related to prison massacres in 1988 may amount to crimes against humanity and that they will call for an international investigation if these violations persist, a push for accountability welcomed by Amnesty international on the eve of International Human Rights Day.

“The UN experts’ communication is a momentous breakthrough. It marks a turning point in the long-standing struggles of victims’ families and survivors, supported by Iranian human rights organizations and Amnesty International, to end these crimes and obtain truth, justice and reparation,” said Diana Eltahawy, Amnesty International’s Deputy Director for the Middle East and North Africa.

“Top UN human rights experts have now sent an unequivocal, and long overdue, message: the ongoing crimes of mass enforced disappearances resulting from the secret extrajudicial executions of 1988 can no longer go unaddressed and unpunished”, said Diana Eltahawy.

Iran : 30 ans déjà que le crime fut commis

par mahsomeh raouf

3o ans déjà de ce chapitre crucial de l'histoire iranienne et du régime actuel à l'heure de son déclin et de sa chute certaine. C’est un anniversaire triste pour des milliers familles endeuillé comme moi.

Ce massacre commença à la fin du mois de juillet 1988 coïncidant avec la fin de la guerre Irak-Iran. 30.000 prisonniers politiques furent sauvagement assassinés dans les différentes régions de l'Iran, dont mon frère cadet Ahmad Raouf-Basharidoust. La plupart étaient membres ou sympathisants de l'Organisation Moudjahidines du Peuple d'Iran, le principal mouvement d’opposition contre la dictature islamiste. Mon petit frère Ahmad n’avait que 16 ans, quand il a été arrêté chez nous dans un raid des gardiens de la révolution.

Il a fallu d'un décret religieux (fatwa) du Guide suprême l'ayatollah Khomeiny pour que la tuerie commence. « Tuez tous ceux qui sont en guerre contre Dieu et ennemis de l'Islam », avait-il écrit. Mon frère Ahmad a été pendu comme les 30.000 prisonniers politiques exécutés sur ordre de Khomeiny dans ce massacre. Des années plus tard en 1991, les agents du renseignement ont dit à mon père qu’ils l’avaient exécuté dans la prison d’Oroumieh, dans le nord-ouest de l’Iran, mais ils n’ont pas dit où il était enterré.

Ainsi toutes les régions de l'Iran devinrent un cimetière pour ces jeunes militants jetés dans des fosses communes, celles qu'à l'heure présente, avec des pelleteuses, le régime essaye d'effacer toute trace en broyant leurs os pour construire des routes comme symbole d'un faux progrès.

L'actuel président de l'Iran, le mollah Hassan Rohani, lui aussi fut un complice. Car en 1988 il occupait la fonction de vice-commandant de l'armée du régime, de ce fait, au courant de ce crime et de surcroît l'approuvant. Ceci montre qu’Hassan Rohani n'a rien d'un président modéré. La preuve évidente c'est qu'il a placé ses compères de la « commission de la mort » comme ministres dans des postes clés de son gouvernement. Cette « commission de la mort » a obéi aux ordres venus du Guide suprême, tout en sachant qu’ils étaient des ordres injustes, iniques et meurtriers.

Sans doute ces opposants furent choisis parce qu'ils incarnaient aux yeux des bourreaux une certaine idée de liberté et d'égalité et que dans leur délire sanguinaire ces ennemis des droits humains voulaient supprimer les témoins de cet air de liberté.

Jusqu'à maintenant une conspiration du silence s'est emparé de l'humanité pour nous rappeler que le mal absolu sommeille toujours dans le cœur de certains ou pour que leur passivité de jadis, dans d'autres lieux pour d'autres crimes, reste encore réveillé.

Comment s'effectuât-il cette prise de conscience pour éclairer la nature profonde du régime théocratique iranien et sa haine pour la liberté ? Pour que ce cri soit entendu il a fallu qu'un ayatollah excédé par la portée des crimes du régime auquel il appartenait, décide de laisser un message accablant, dont son fils a osé le sortir à la lumière.

Quoi faire donc des criminels ? Continuer à dénoncer où attendre que les instances internationales décident d'agir ?

La fin du régime semble proche, ils seront certainement jugés par le peuple iranien secondés par des juges internationaux. Mais ils devront rendre compte comme les nazis à Nuremberg.

 https://www.agoravox.fr/tribune-libre/article/iran-30-ans-deja-que-le-crime-fut-206720

استخوان‌ها شاهدان تاریخ؛ کشتار ۶۷ و سیاست سوگواری

رها بحرینی، حقوقدان در یادداشتی، درباره سیاست های جمهوری اسلامی برای محو آثار باقی مانده از اعدام های دهه ۶۰ و اهمیت سوگواری برای بازماندگان و خانوادهای آن ها نوشته است.

حق نشر عکسHUMAN RIGHT

Image captionبرای عاملان کشتار، گاه کافی نیست که انسان‌ها را کشته و در گورهای جمعی بی نام و نشان بیندازند. آنها می‌خواهند نجوای استخوان‌ها را نیز خاموش و خاطره‌ آنها را حتی از گورستان‌ها محو کنند.

کلاید اسنو، انسان شناس و متخصص کالبد شناسی گفته است: "استخوانها معمولا آخرین

ويلون زن سر گذر

به ياد احمد و 30هزار گل سرخ پرپر شده

نويسنده قصه: فروغ

كامي تلاش مي كرد دستش را از ميان دستم رها كند، تازه سه ساله شده بود، شيرين و بازيگوش، دائم در جنب و جوش،  كامي اولين  خواهرزاده ام بود و من عاشق كامي بودم. عاشق شور و شيطنتهاي او !

احمد رئوف بشري دوست، گل پاكي از باغ برادر مسعود

از: محمد علي حقگو،  از زندانيان سياسي دهه 60

 با درود به روان پاك احمد  كه يادش جز به عزم جزم ما در پيمودن اين راه نمي افزايد. همه انها گلهاي پاكي از باغ برادر مسعود بودند كه عاري از هر عنصر استثماري همه چيز را براي خلق در زنجير و محبوبمان مي خواستند.  

Le mouvement pour la justice prend de l’ampleur en Iran et ne lâchera pas les mollahs جنبش دادخواهي در ايران اوج مي گيرد و ملاها را رها نخواهد كرد

Témoignage de Massoumeh Raouf Ancienne prisonnière politique, membre du CNRI

ترجمه فارسي در انتهاي متن  آمده است.

 Mme Massoumeh Raouf ex-prisonnière politique dont le frère a été exécuté dans le massacre a témoigné sur le calvaire de sa famille lors d’une exposition, jeudi 31aout 2017, à la Mairie du 2 à Paris. 

Voici son témoignage :         

lettre à Haut-Commissaire des Nations unies

Monsieur Zeid Ra'ad Al-Hussein

Haut-Commissaire des Nations unies aux droits de l'homme

Je vous écris en tant que réfugiée politique iranienne résidant en France. Je suis une ancienne détenue politique et membre d’une famille de victimes du massacre des prisonniers politiques de l’été 1988 en Iran.

J’ai été arrêtée en septembre 1981 et condamnée à 20 ans de prison dans un simulacre de procès de 10 minutes.  

Mon frère cadet Ahmad Raouf Bachari-doust n’avait que 16 ans, en 1982, quand il a été arrêté chez nous, dans un raid des gardiens de la révolution, pour avoir participé à des meetings des Moudjahidine du peuple d’Iran (OMPI).

Vers la fin de 1982, après plusieurs séries d’interrogatoires et de tortures, il a été condamné à 5 ans de prison et incarcéré à la prison de Racht puis d’Evine à Téhéran et Gohardacht dans la ville de Karadj. En mars 1988, pour la première fois, j’ai reçu une lettre d’Ahmad. Il avait été libéré après presque six ans de prison et cherchait à quitter le pays pour me rejoindre à l’étranger.

Ahmad Raouf Bacharidoust

J'ai été arrêté en 1982.  J'avais alors 16 ans.

J'ai été témoin de mes codétenus, mes camarades,

brûlés vifs le 13 mars 1983

à la prison du club Afsaran à Rasht

par les agents du régime

à l'aide d'un lance-flamme.