Massoumeh Raouf raconte son évasion d'une prison iranienne

 Trois ans après la parution de la bande dessinée Un petit prince au pays des mollahs, Massoumeh Raouf poursuit son combat contre le régime iranien à travers un récit autobiographique.

Son combat, elle le mène avec les mots. Après avoir rendu hommage à son petit frère assassiné en 1988 sous la République islamique de Khomeini, Massoumeh Raouf se livre sur l'enfer de l'incarcération en Iran. Un chapitre noir de sa vie que la réfugiée politique décline sous forme de carnets dans son livre Évasion de la prison d'Iran, qui paraît cette semaine aux éditions Balland.

« Ce qu'il se passe là-bas est atroce ! »

En racontant cette journée du 4 mai 1982 où elle s'échappe de la prison de Racht après huit mois d'incarcération, cette opposante au régime des mollahs et membre depuis 1985 de la Résistance iranienne basée à Auvers-sur-Oise se libère une seconde fois.

 « J'écris ce livre pour les lecteurs qui entendent le nom de mon pays dans l'actualité mais ne savent pas ce qu'il se passe réellement en Iran, confie l'auteure. À travers mon histoire et mon vécu, je veux raconter les crimes qui y sont perpétrés en toute impunité, (…) la souffrance d'un peuple enchaîné qui lutte toujours pour sa liberté. Ce qu'il se passe là-bas est atroce ! »

 

Suspectée de faire partie des Moudjahidines du peuple d'Iran pour la liberté, elle est condamnée à 20 ans de prison. Une sentence rendue après dix minutes de procès. En s'évadant quelques mois après et en rejoignant la France trois ans plus tard, Massoumeh Raouf fait un choix lourd de conséquences.

Frère assassiné

Pour combattre le régime, elle doit laisser sa famille qui se retrouve très vite surveillée. Sa mère alors malade est emprisonnée, son petit frère, déjà en prison, est torturé et tué en 1988 comme des milliers d'autres prisonniers politiques. Son frère aîné n'a pas échappé lui non plus aux pressions du régime et subira les mêmes interrogatoires et tortures.

C'est son décès en 2020 qui a poussé Massoumeh Raouf à reprendre l'écriture et à traduire en français ses souvenirs. Avec ce témoignage bouleversant, l'auteure veut donner la voix aux victimes du régime en place mais aussi « à tous ces Iraniens restés au pays et qui descendent encore dans la rue manifester au péril de leur vie ».

 

Axelle BICHON 

Évasion de la prison d'Iran, de Massoumeh Raouf, chez Balland éditions.18 €. 

بتول اسدی: بچه ها! بچه ها! دارند مي برند اعدامم کنند!

 

26 آبان 1360 با يك رگبار و سه تك تير بتول اسدي پركشيد. همه در سكوت و ناباوري به هم نگاه مي‌كرديم. رؤيا به آرامي شروع به گريستن كرد و من با بغض به نماز ايستادم. چند دقيقه پيش بود كه با صداي فرياد بتول، از پشت پنجره سلول، همه مان از خواب بيدار شده بوديم.

ـ «بچه ها! بچه‌ها دارند مي‌برند اعدامم كنند!».

شب پيش او را براي بازپرسي صدا زده و برده بودند و ما چشم به راهش بوديم.

اواسط آبان بود كه بتول اسدي را به سلول ما آوردند. او 24 ساله و دانشجوي رشته زمین شناسی دانشگاه مشهد و از مسئولين نشريه پيام جنگل در رشت بود كه به همراه همسرش اسلام قلعه سري دستگيرشده بود. اسلام نیز دانشجو و عضو مجاهدین و اهل بهشهر مازندران بود. بتول خواهر ريزنقشي بود. گندمگون و با چشماني سبز.  در نگاه اول به چهره‌اش، توجه آدم به چشمهايش جلب مي‌شد و به نگاه سبز مهربانش. با اينكه بيرون از زندان هرگز او را نديده بودم و نمي‌شناختم بسرعت دوستي و اعتمادي عميق بين ما شكل گرفت. آنهم در شرايطي كه به هيچ كس نمي‌شد اعتماد كرد.  من با اينكه تا آن موقع هيچ چيزي در به اصطلاح پرونده‌ام نداشتم،  همه چيز را به او گفتم. اينكه بيرون به كي وصل بودم، كدام قسمت بودم  و مسئوليتم چه بود. با معيارهاي آن زمان در آن شرايط كار ما يك ديوانگي بيش نبود.

بتول هم همین کار را کرد. او به من گفت که چگونه دستگیر شده‌اند و چه كسي به آنها خیانت کرده است. شوهرش در مقابل چشمانش شکنجه شده بود. اسلام یک قهرمان مقاومت در زير شکنجه بود.  

D’anciennes prisonnières politiques et parents de martyrs demandent justice pour le massacre de 1988

 

Plusieurs anciennes prisonnières politiques, des parents et des témoins demandant justice pour le massacre de 1988 en Iran sont intervenus lors d’un rassemblement devant le bâtiment du tribunal de Stockholm, où Hamid Noury, l’un des auteurs du massacre de 1988, est jugé. Voici des extraits d’interventions. 

L’ancienne prisonnière politique Parvaneh Madanchi

Mme Parvaneh Madanchi est une ancienne prisonnière politique des années 1980 et fait partie des témoins qui demandent justice pour le massacre de 1988. Dans son discours elle a déclaré : « Du 14 juin 1981 au 12 décembre 1987, j’ai été détenues dans les prisons Jahanbani, Ghezel-Hesar, une unité résidentielle, Evine, et Gohardacht. »

« L’une de mes compagnes de cellule, Tahmineh Sotoudeh, qui était la seule fille de la famille Sotoudeh et qui représentait tout pour sa mère, a été arrêtée le 27 septembre 1981. Au moment de son arrestation, elle avait 16 ans. Elle a été condamnée à 15 ans de prison. Elle a été pendue lors du massacre de 1988. »

« À cette époque, j’ai assisté à la torture de nombreuses prisonnières, dont trois de mes compagnes de cellule, Chekar Mohammadzadeh, Mojgan Sorabi et Mahtab Khalkhali. Dans le cadre de la campagne visant à obtenir justice pour les victimes du massacre de 1988, je n’abandonnerai pas et je continuerai à demander justice. »

Iran : Le juge Hassan Tardast, un tueur sans pitié

 Qui est le juge Hassan Tardast ? Il est responsable de l’exécution de 800 personnes, dont Reyhaneh Jabbari et Behnoud Shojaei.

Il était chargé de juger les affaires d’homicides

Le juge Hassan Tardast a occupé divers postes au sein du système judiciaire iranien. Notamment en tant que juge assistant, enquêteur et juge président. Depuis 2008, il a dirigé la branche 74 de la Cour pénale pendant six ans.

Dans une interview accordée au journal Etemad en 2012, il a déclaré avoir été juge dans des affaires de meurtre avec préméditation pendant de nombreuses années. Au cours de cette période, il a prononcé plus de mille condamnations à mort. Les agents du régime en ont mises en œuvre 800.

Il s’est rendu en Allemagne l’année dernière. Son voyage a attiré l’attention des Iraniens en exil, qui ont exigé son arrestation et son jugement.

Le président iranien doit être poursuivi pour crimes contre l’humanité

On se demande encore pourquoi le mandat du président iranien, Ebrahim Raïssi en Iran n’a pas incité les pays occidentaux à le poursuivre en justice. Raïssi était membre de la « commission de la mort ». Il a mis en application les ordres de la théocratie d’exécuter systématiquement les opposants à l’interprétation radicale et misogyne de l’islam par le régime des mollahs.

Massacre de 1988 : 30 000 femmes et hommes

Lors du « massacre de 1988 », le régime des mollahs a tué 30 000 femmes et hommes en Iran. Il les avait emprisonnés à l’époque pour des motifs politiques. Les experts juridiques ont qualifié le massacre de crime contre l’humanité et de génocide. Selon Amnesty International, la majorité des victimes étaient des membres de l’importante opposition démocratique, les Moudjahidines du peuple d’Iran (OMPI / MEK).

Raïssi a perpétré des crimes et des meurtres encore plus terribles contre des citoyens innocents. En dépit de cela, le régime iranien et le président iranien Raïssi se nourrissent d’un sentiment d’impunité internationale. Selon Amnesty International, le régime s’emploie activement à démanteler les fosses communes des victimes du massacre. L’objectif poursuivi est d’effacer toute trace de criminalité.

Iran: Human Rights record of Ebrahim Raisi, Eyewitness Accounts, Ali Zolfaghari

 

My name is Ali Zolfaghari. I was arrested in 1981 for supporting the Mojahedin-e Khalq (MEK). I spent some time in a prison in Rasht, northern Iran. I had many cellmates who were the MEK’s supporters and members. They were executed later those years for persisting in their ideals and supporting the MEK.

One of my cellmates was Reza Niknam. He heroically accepted all responsibilities of the actions done by our group of five people. He was executed on June 30, 1982. The regime did not allow Reza Niknami’s parents to bury their son in the cemetery. So, his mother was forced to bury him under the stairs in their home

He was just one example of someone who loved the MEK.
I met many MEK members while I was in Rasht. We held a memorial ceremony on May 25, 1983. After this memorial ceremony, the guards transferred us to the prison’s basement and then transferred us to Gohardasht prison. There, I witnessed prisoners resisting. They had sent us to exile to Gohardasht to punish us. They wanted to break us. A night before going to Gohardasht, they took us to Evin Prison.

The 1988 Massacre of Political Prisoners in Iran: Eyewitness Accounts, Ebrahim Khaksar

Three members of my family have been martyred by the henchmen of the Iranian regime.

Two of my cousins and my brother.
The first martyrs of my family was Gholamreza Khaksar, my cousin, who was the Mojahedin-e-Khalq, MEK candidate in the western region of Iran, city of Qasres-e-Shireen, Gilan-e-Garb, and Sar-e-pole Zahab.
He was arrested in 1981 in Hamadan, and then he was executed by a firing squad.
The second martyr of the family was my cousin, Jahanbakhsh Khaksar, who was arrested on the street in 1981 just for having a MEK publication.
He was imprisoned for three years in Diesel Abad Prison in Kermanshah. It was a very painful scene that, After much effort by his family, he was released, but based on the evidence, he was poisoned by the regime before his release and was thrown in front of his residence.
I was present, and I witnessed this myself.
All our relatives and friends had a Celebration on that day. They were very happy, and the family invited us to welcome him while he was coming back home.
But suddenly, it was reported that his half-dead body was thrown on the ground in the middle of the neighborhood just about his residence.
We got him to the car and took him to the hospital, but unfortunately, he was martyred in the middle of the road.
When we conveyed the news to his elderly father and mother, his mother and my mother’s cries and the cries of his sisters turned the celebration into mourning.
The food was spilled; the fire to prepare the food was extinguished. The tablecloth, everything which was set, was fallen.
Everybody was crying and shouting, “Damn Khomeini,”.
By hearing the news, his father had a heart attack; he could not bear this pain and died a few years later.
The next martyr was my brother. Abbas Khaksar. Abbas was arrested in 1981 just for supporting the MEK. He was in prison for three years. He was released after three years, but he was arrested again and executed in the massacre of 1988 by Khomeini’s henchmen.
We had heard of the massacre, hanging or shooting and burying the victims’ bodies in mass graves.
But the news of Abbas’s martyrdom was different. Abbas and his cellmates were buried alive. A relative, who had come from Iran, said that Abbas and the group of prisoners who had been taken for the massacre, were buried alive in a mass grave and they were put in a mass grave and dumped soil on them with a loader.

Iran: the 1988 massacre and genocide, speeches by Geoffrey Robertson and Eric David

 

In his remarks, Geoffrey Robertson, First President of the UN Special Court for Sierra Leone, said: “It has been a crime to kill prisoners for centuries. The difference is that if it amounts to a particular crime of genocide, there is an international convention that binds countries to take action and punish that genocide.”

Referring to Khomeini’s fatwa calling for the annihilation of the MEK and calling them Mohareb (enemies of God) and used by the regime as the basis of the massacre, he reiterated, “It seems to me that there is very strong evidence that this was a genocide. It applies to killing or torturing a certain group for their religious beliefs. A religious group that did not accept the backward ideology of the Iranian regime… There is no doubt that there is a case for prosecuting [regime President Ebrahim] Raisi and others. There has been a crime committed that engages international responsibility. Something must be done about it as has been done against the perpetrators of the Srebrenica massacre.” Eric David, an expert on international humanitarian law, also confirmed the characterization of genocide and crimes against humanity for the 1988 massacre.

Le rapporteur de l’ONU s’inquiète de la situation des droits humains en Iran

 Javaid Rehman, le rapporteur spécial de l’ONU sur la situation des droits humains en Iran, a exprimé dans son récent rapport à la Troisième Commission de l’Assemblée générale des Nations unies la situation alarmante concernant les violations continues des droits de l’homme en Iran.

M. Rehman a déclaré que la situation actuelle des droits de l’homme en Iran « reste sombre » et que le principal obstacle à l’amélioration de la situation est « l’impunité persistante des violations graves des droits humains ».

Il a ajouté : « La situation est aggravée par le fait que des individus qui font face à des allégations d’implication dans la commission de graves violations des droits de l’homme restent dans des positions puissantes, y compris au plus haut niveau de la fonction publique. »

Les auteurs de violations des droits de l’homme occupent les plus hauts postes de pouvoir en Iran. Le président du régime est Ebrahim Raïssi, une figure clé du massacre de plus de 30 000 prisonniers politiques iraniens en 1988.

اجلاس شورای حقوق‌بشر - ثبت رسمی بیانیهٔ ۲۱سازمان حقوق‌بشری - فراخوان به تحقیق بین‌المللی و حسابرسی در مورد قتل عام ۱۳۶۷

 ژنو مقر اروپایی سازمان‌ملل -

دبیرکل بیانیه مکتوب زیر را دریافت کرده که مطابق قطعنامه ۱۹۹۶/۳۱ شورای اقتصادی و اجتماعی منتشر می‌شود.

سازمان ملل متحد باید دربارهٔ قتل‌عام سال۱۳۶۷ که در جریان آن حکومت جمهوری اسلامی۳۰هزار زندانی سیاسی را قتل‌عام کرد، تحقیق کند.

اعدامها بر اساس فتوای خمینی انجام شد که علیه زندانیان سیاسی سازمان مجاهدین خلق ایران‌ گروه اصلی مخالف رژیم که بر سر موضع وفاداری به این سازمان باشند، صادر گردید.

هیأتهای سه‌نفره موسوم به «هیأت‌های مرگ» در سراسر ایران تشکیل شد و زندانیان سیاسی را که حاضر نبودند از اعتقادات خود دست بکشند اعدام کردند.

قربانیان در گورهای جمعی مخفی به‌خاک سپرده شدند. عاملان قتل‌عام هم‌چنان از مصونیت برخوردارند. بسیاری هنوز در حکومت یا قضاییهٔ (رژیم) ایران پست‌های بالا دارند.

عاملان اصلی قتل‌عام۶۷ در سال۲۰۲۱ هر دو قوه مجریه و قضاییه را رهبری می‌کنند. رئیس‌جمهور (رژیم ایران) ابراهیم رئیسی در سال۱۳۶۷ معاون دادستان در «هیأت‌های مرگ تهران» بود که هزاران نفر را راهی مرگ کرد. در حالی که غلامحسین محسنی اژه‌ای رئیس جدید قضاییهٔ (رژیم) ایران به‌عنوان نمایندهٔ قضاییه در وزارت اطلاعات بر اعدامهای جمعی سال۱۳۶۷ نظارت داشت.

 

قتل عام ۶۷؛ من به چشم خود کامیون حامل اجساد را دیدم

 در ادامه دادگاه حمید نوری در استکهلم سوئد، یک شاهد دیگر در مورد قتل عام ۶۷ شهادت داد.  رمضان فتحی از زندانیان سیاسی سابق که به جرم هواداری از مجاهدین خلق دستگیر شده بود، در این دادگاه در مورد نقش حمید نوری در قتل عام ۶۷ شهادت داد.

رمضان فتحی که در روز سه شنبه ۲۳ شهریور در دادگاه حمید نوری در استکهلم سوئد شهادت می‌داد، تصریح کرد که زندانیان را قبل از آغاز اعدام‌های دسته‌جمعی، از زمستان ۱۳۶۶ به‌خاطر مسائلی چون نماز، ورزش و غذا خوردن جمعی طبقه‌بندی کرده و به سلول‌های انفرادی منتقل می‌کردند.

 شهادت در مورد اتاق گاز

رمضان فتحی که در سال ۱۳۶۰ به دلیل «هواداری از سازمان مجاهدین خلق» زندانی بود  و «بعدا حکم اعدام او به ۱۲ سال حبس تقلیل یافت»، در دادگاه محاکمه حمید نوری گفت: «زندانیان را در اتاق گاز به حدی نگه می‌داشتند که از نوک انگشتان‌شان عرق می‌چکید و به آن‌ها حالت خفگی دست می‌داد. هنگام خروج از اتاق گاز هم، نگهبان‌ها که پاسدار بودند به فرماندهی حمید نوری، تونلی تشکیل داده و به شدیدترین وجه آن‌ها را کتک می‌زدند».

رمضان فتحی در مورد ترکیب هیئت مرگ گفت: حسینعلی نیری در جریان قتل عام ۶۷ قاضی شرع و همراه با ابراهیم رئیسی، مرتضی اشراقی و مصطفی پورمحمدی عضو هیات چهار نفره موسوم به هیات مرگ بود.

 

جنازه‌ های اعدام شدگان در ماشین

او درباره قتل عام ۶۷ گفت که روز هفتم مرداد، تلویزیون را از بند [زندان] بیرون برده، هواخوری و روزنامه‌ها را قطع کردند.

«آخرهای شب بود که روح‌الله حداوند که اعدام شد گفت بیا برویم از راه پنجره نگاه کنیم! چه چیزهایی را می‌بینیم.

گفتم روح‌الله تو چی می‌بینی؟

گفت جنازه بچه‌ها را دارند توی ماشین می‌اندازند. جنازه بچه‌ها را می‌گرفتند و ما صدای انداختن جنازه توی ماشین را می‌شنیدیم».

21 NGOs Call On the UN To Investigate 1988 Massacre in Iran

 

On October 13, a joint written statement was submitted by 21 NGOs to the United Nations Secretary-General, Mr. António Guterres, that called for the UN to investigate the 1988 massacre of political prisoners in Iran. Mr. Guterres has received the written statement which is circulated in accordance with Economic and Social Council resolution 1996/31.

The statement recalls that on 3 September 2020, seven United Nations Special Rapporteurs wrote to the Iranian authorities, stating that the 1988 extrajudicial executions and forced disappearances of thousands of political prisoners may amount to “crimes against humanity.”

It also mentions the letter by 152 former UN officials and renowned international human rights and legal experts who wrote to UN High Commissioner for Human Rights, Michelle Bachelet, calling for a Commission of Inquiry into the 1988 massacre.

The statement also mentions Amnesty International’s statement on 19 June 2021 that reiterated that Raisi had a key role in the 1988 massacre and should be “investigated for his involvement in past and ongoing crimes under international law, including by states that exercise universal jurisdiction.”

Le courage des martyrs de l’OMPI devrait inciter l’Occident à leur rendre justice

par Asghar Mehdizadeh

Lors de ma première détention à la prison de Gohardacht, j’étais accompagné de Mohsen, un sympathisant de l’Organisation des Moudjahidine du Peuple d’Iran (OMPI). Peu de temps après que nous sommes devenus des cohabitants du pavillon politique de l’établissement, Mohsen a succombé à l’aggravation de la torture. Sa mort ne m’a guère surpris, mais à l’époque, je n’avais pas prévu l’ampleur du massacre dont j’allais être témoin.

Plusieurs autres prisonniers politiques ont été tués de la même manière que Mohsen au cours des années qui ont suivi. Mais les six premières années entières de mon emprisonnement n’étaient en rien comparables à ce dont j’allais être témoin pendant quelques mois seulement en 1988.

Iran : le témoignage de l’ancien prisonnier politique Mojtaba Akhgar sur le massacre de 88

 Les vidéos suivants sont les témoignages d’hommes et de femmes qui ont survécu au massacre des prisonniers politiques en 1988 en Iran, dont la plupart étaient sympathisants des Moudjahidine du peuple d’Iran (OMPI).

Le récit de ces témoins oculaires révèle la barbarie du régime iranien et en même temps montre la détermination d’une génération de jeunes militants épris de liberté. Ils n’ont pas abandonné leurs idéaux face aux mollahs, malgré les tortures et le coût élevé en sacrifices et du don de soi.

Mojtaba Akhgar a déclaré dans son témoignage :

« Je m’appelle Mojtaba Akhgar et j’ai été arrêté en 1982 pour avoir soutenu le mouvement des Moudjahidine du Peuple d’Iran (OMPI) et j’ai passé dix ans dans les prisons du régime iranien. Je voudrais partager ce dont j’ai été témoin lors du massacre de 1988. À l’époque J’avais été puni et j’étais en cellule d’isolement.

Le 30 juillet, ils m’ont emmené au quartier général de la prison. Quand je suis revenu là-bas, j’ai constaté que la situation n’était pas normale. Quand j’ai questionné, mes compagnons de cellule m’ont dit que les autorités du régime séparaient les prisonniers sur la base de leurs peines de prison, 10, 12 ou 15 ans. Ils ont annoncé les noms et ont emmené nos compagnons de cellule jusqu’à la nuit. Il restait très peu d’entre nous dans la cellule.

le témoignage de Mojtaba Akhgar

Le 6 août 1988, ils nous ont emmenés hors de cette cellule vers le « couloir de la mort ». Pendant que j’étais dans la cellule, je communiquais en (code) morse avec d’autres dans les cellules adjacentes. Grâce à ces communications, j’ai découvert que plusieurs avaient été emmené pour être exécutés.

Enquête internationale sur le massacre de 1988 en Iran, considéré comme un crime contre l’humanité

Immédiatement après l’annonce de la désignation d’Ebrahim Raïssi comme prochain président de l’Iran, la secrétaire générale d’Amnesty International, Agnès Callamard, a déclaré le 19 juin 2021 : « Le fait qu’Ebrahim Raïssi ait accédé à la présidence au lieu de faire l’objet d’une enquête pour les crimes contre l’humanité que sont les meurtres, les disparitions forcées et la torture, nous rappelle sinistrement que l’impunité règne en maître en Iran ».

En 2018, notre organisation a révélé documents à l’appui que Ebrahim Raïssi était membre d’une « commission de la mort ». Celle-ci a fait disparaître de force et exécuté extrajudiciairement en secret des milliers de dissidents politiques dans les prisons d’Evine et de Gohardasht près de Téhéran en 1988. Les circonstances entourant le sort des victimes et l’endroit où se trouvent leurs corps sont, à ce jour, systématiquement dissimulées par les autorités iraniennes. Et cela constitue un crime contre l’humanité permanent. »

Le 29 juin 2021, le rapporteur spécial des Nations unies sur la situation des droits humains en Iran, Javaid Rehman, a également demandé l’ouverture d’une enquête indépendante sur les exécutions ordonnées par l’État de milliers de prisonniers politiques en 1988 et sur le rôle joué par Ebrahim Raïssi en tant que procureur adjoint de Téhéran. Il a déclaré lors d’une interview à Reuters : « Je pense qu’il est temps et qu’il est très important, maintenant que M. Raïssi est le président (élu), que nous commencions à enquêter sur ce qui s’est passé en 1988 et sur le rôle des individus. … Il existe une impunité généralisée et systémique dans le pays pour les violations flagrantes des droits humains, tant dans le passé que dans le présent. »

طاهر بومدرا : ما عاملان قتل عام و ناپدید سازیها را به دادگاه خواهیم کشاند

سخنان طاهر بومدرا-مسئول پيشين حقوق‌بشر ملل‌متحد در عراق، عضو هيأت‌رئيسة كميتة عدالت براي قربانيان قتل‌عام۶۷   در كنفرانس نمايندگي شوراي ملي مقاومت ايران در انگلستان در باره ثبت بين المللي شكايت عليه رييسي جلاد به جرم نسل كشي و جنايت عليه بشريت

طاهر بومدرا در سخنان خود درکنفرانس گلاسگو گفت : علاوه بر شکایت علیه رئیسی در اسکاتلند، ما روز 2 ژوئیه 2021 اولین شکایت را بعد از جمع آوری اسناد کافی به پلیس انگلستان دادیم و تاکید می کنم که دیگر نباید منتظر ماند تا عاملان جنایت علیه بشریت و نسل کشی و شکنجه و ناپدید سازی همچنان به جنایات خود ادامه دهند . جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی مشمول مرور زمان نمی شوند و عاملانش تحت تعقیب باقی خواهند ماند و این موضوع در مورد رئیسی هم صدق می کند

بومدرا افزود: قانون انگلستان به تعقیب عاملان این جنایات تشویق می کند. این یکی از قانونهای پیشرو در جهان برای تعقیب و محاکمه عاملان جنایت علیه بشریت است. پلیس انگلستان در لندن در حال بررسی این شکایت است که نهایتا به دادستانها تحویل خواهد داد و بعد از آن ما عاملان را به دادگاه خواهیم کشاند و امیدوارم که عدالت محقق شود