چرا مردم ایران ابراهیم رئیسی و اوضاع کشورشان را شبیه آیشمن و آلمان نازی می‌دانند؟

نوشته غزال گلشیری، گزارشگر لوموند – ترجمه فارسي از رادیو فرانسه-7 اوت ۲۰۲۱

 

این روزها ترجمة فارسی کتاب هانا آرنت، "آیشمن در اورشلیم"، با عنوان فرعی "عادی شدن شرارت" به پرفروش‌ترین کتاب در ایران تبدیل شده است. تبلیغ بازرگانی این کتاب که حدود شصت سال پیش توسط فیلسوف آلمانی، هانا آرنت، نوشته و منتشر شد، گزارش محاکمة آدولف آیشمن، مسئول قتل میلیون‌ها یهودی در آلمان نازی، است و این روزها ایرانیان میان آیشمن و رهبران جمهوری اسلامی و همچنین موضوع کتاب، "عادی شدن و ابتذال شرارت"، و اوضاع ایران همسانی احساس می کنند. . . . تاکنون ٢٣هزار نسخه از ترجمة فارسی کتاب "آیشمن در اورشلیم" در ایران به فروش رسیده و این در کشور پرجمعیتی که در آن تیراژ کتاب ندرتاً از سیصد نسخه فراتر می‌رود، پدیده ای خارق العاده است، به ویژه اینکه در نتیجة گسترش بیماری کرونا، فعالیت ناشران و کتابفروشی‌ها نود درصد کاهش یافته و بسیاری از آنها نیز ورشکست شده اند. یک مترجم آگاه در تهران در توضیح این موفقیت ادبی میگوید که در اصل عنوان فرعی کتاب آرنت، یعنی "عادی شدن شرارت"، به زندگی و تجربة روزمرۀ ایرانیان طی دو دهة گذشته تبدیل شده و به همین خاطر خوانندگان ایرانی نوعی احساس نزدیکی میان زندگی خود و اثر آرنت احساس می‌کنند. برخی روشنفکران و مقامات سیاسی از اصطلاح "عادی شدن شرارت" برای مقایسة آلمان نازی و ایران امروز استفاده می‌کنند. . . هانا آرنت در کتاب "آیشمن در اورشلیم" تصویر جنایتکاری را ترسیم می‌کند، که قادر به گفتن یک جملة ساده و معقول نیست اما، نقشی مرکزی در مرگ میلیون‌ها انسان داشته است و برای خوانندۀ ایرانی این شخصیت خیلی با رهبران تهران به ویژه با ابراهیم رئیسی بیگانه نیست. یعنی: شخصیتی که تمام فعالیت خود را پس از انقلاب اسلامی در قوۀ قضائیه ایران گذارنده و یکی از معماران اعدام هزاران زندانی سیاسی در ایران در سال ١٣٦٧ بوده است. یک جامعه‌شناس و استاد دانشگاه تهران نیز که نخواسته نامش فاش شود با تأئید این تشابه افزوده است: وضعیت ایران امروز تجسم همان چیزی است که هانا آرنت در کتاب خود شرح داده است: یعنی آدم‌های مطیعی که به طور مسئولانه برای رژیم کار می‌کنند بی‌آنکه به نتایج کار خود بیندیشند، درحالی که هر کدام از آنان شخصاً می‌توانند آدم‌های مهربان، فروتن و قابل تحملی باشند و این دقیقاً همان جایی است که شرارت و جنایت زاده می‌شود. همزمان با آغاز ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی سانسور بی‌قاعده و قانون در وزارت فرهنگ و ارشاد با شدت همیشگی ادامه دارد و در مواردی به کارگیری الفاظ و اصلاحاتی نظیر "هولوکاست" یا "بدرفتاری با یهودیان" را ممنوع می‌کند. . . "برغم گفتار رسمی در ایران دربارۀ ضرورت احترام به همة ادیان، شماری از مقامات این کشور عمیقاً ضدیهودی هستند. "

 از: معصومه رئوف

گاهی در زندگی با کسی برخورد می‌کنی که هرگز نمی‌توانی فراموشش کنی. دوستی که  بتوان در سخت‌ترین شرایط رویش تکیه کرد، فکر نمی‌کنم زیاد باشند. دوستی که فرسنگها فاصله جغرافیایی و سال‌ها فاصله زمانی روی محبت و صفای دوستانه‌اش خدشه‌ای وارد نکند و هر بار که او را ببینی همان گرما و صداقت روزهای اول را احساس کنی. برای من پوران نجفی چنین دوستی بود. دوستی به زلالی آب چشمه‌های شمال. پوران در تاریخ ۲۱بهمن ۱۳۹۱ در اثر موشک‌باران کمپ لیبرتی توسط عوامل رژیم آخوندی و همدستانش در حکومت عراق به همراه هفت تن دیگر از یاران قهرمانش به‌شهادت رسید.

« Héros et héroïnes, en mémoire d’amis tombés » de Pouran Najafi

 

 Par Massoumeh Raouf

Parfois, dans la vie, vous rencontrez quelqu'un que vous ne pouvez jamais oublier. Je ne pense pas qu'il y ait beaucoup d'amis sur lesquels on puisse compter dans les situations les plus difficiles. Un ami dont les kilomètres de distance géographique et les années passées ne nuisent pas à son amour et à sa pureté amicale, et chaque fois que vous le voyez, vous ressentez la même chaleur et l'honnêteté des premiers jours. Pouran Najafi était un tel ami pour moi. une amitié avec la clarté de l'eau des sources de notre région du nord.  Pouran Najafi est morte le 9 février 2013, abattue par une pluie de roquettes commandées par le régime iranien sur la prison de Liberty, en Irak.

IRAN: INTERNATIONAL ACTION NEEDED TO BREAK AUTHORITIES’ CYCLE OF PROTEST BLOODSHED

 Amnesty – On the third anniversary of the nationwide protests of December 2017 and January 2018, Amnesty International renews its calls for justice for the dozens of protesters, including children, who were killed by Iran’s security forces across the country, and their bereaved families. The organization also stands in solidarity with those seeking truth and accountability for the thousands of protesters who were arbitrarily detained, those who suffered torture or other ill-treatment in detention, those who died in custody in suspicious circumstances and those who were subsequently sentenced to death or executed following grossly unfair trials.

https://www.amnesty.org/download/Documents/MDE1335462021ENGLISH.PDF

IRAN - THE LITTLE PRINCE IN MULLAHS’ LAND

SOON AVAILABLE IN BOOKSHOPS

MY STORY HAS A MESSAGE THAT WILL VERY LIKELY INSPIRE THE “HERO” IN YOU

THE TRUE STORY OF A YOUNG IRANIAN WHO STOOD UP AGAINST THE MULLAHS’ REGIME AND PAID A HIGH PRICE FOR HIS BRAVERY IN THE 1988 MASSACRE IN IRAN

Où avez-vous enterré mon frère? برادرم را كجا دفن كرده ايد؟

.ترجمه فارسي در انتهاي متن آمده است 

Tribune de Genève7 Sep 2016

Où avez-vous enterré mon frère?

L’invitée

Massoumeh Raouf

Ancienne détenue politique iranienne*

Depuis plusieurs semaines, la diffusion sur les réseaux sociaux d’une bande audio bouleversante de la rencontre, le 15 août 1988, entre Montazeri, le dauphin déchu de Khomeiny, et des membres de la «commission de la mort», lève le voile sur l’ampleur du massacre des prisonniers politiques en Iran.

L’ayatollah Montazeri interpelle les responsables chargés de ce génocide: «Le plus grand crime commis sous le règne de la République islamique, pour laquelle l’histoire nous condamnera, a été commis par vous. Vos (noms) seront gravés dans les annales de l’histoire comme des criminels.»

“Mon père cherche encore la tombe de mon frère”

Une ancienne détenue politique et membre de la Résistance raconte comment il y a 29 ans son frère cadet, Ahmad Raouf, a disparu dans ce grand massacre qui n’a laissé que des charniers dont le régime n’a toujours pas révélé les emplacements :

En mars 1988, j’ai reçu une lettre d’Ahmad. Il avait été libéré et cherchait à quitter le pays pour rejoindre l’OMPI. Quelques mois plus tard il quitte la ville de Racht pour rejoindre le camp d’Achraf. Mais sans le savoir il tombe dans un piège des services de renseignement. A mi-chemin, il est à nouveau arrêté et emmené sous la torture. Moi j’attendais son arrivée. Des jours d’attente qui n’en finissaient pas.